De psyche in het voetbal

[Jeronimo]

De afgelopen weken kleuren Guus Til en Mo Ihattaren op verschillende manieren de discussies over mentaliteit en psychische gesteldheid binnen het voetbal. De harde werker, die altijd alles geeft, Guus Til, gaf aan “het vuur” te missen de afgelopen weken. Mohammed Ihattaren op zijn beurt begint weer op te krabbelen en liet zien juist weer plezier terug te vinden in het voetbal. Twee totaal verschillende persoonlijkheden, die ieder op hun eigen manier uiting geven aan een worsteling die iedereen wel eens in meer of mindere mate doormaakt.

Het opvallende is daarom eigenlijk niet hetgeen zij uiten, maar meer de reacties erop. Sommigen praten vanuit een stigma, alsof psychisch lijden niet bij het leven hoort. Anderen uiten juist bewondering, terwijl hetgeen doormaakt wordt waarschijnlijk in niks te vergelijken is met echt psychisch lijden, zoals velen ervaren die op wachtlijsten voor de GGZ staan. Empathie is mooi. Meeleven met Guus Til, terwijl hij zijn vuur terug probeert te vinden. Meeleven met Ihattaren terwijl hij zijn vuur terug aan het vinden lijkt. Meeleven met Luuk de Jong en diens aanhoudend vuur en meegenieten van Peter Bosz die op de juiste momenten het vuur aanwakkert bij spelers of juist tempert. Het oog voor elkaar lijkt steeds minder aanwezig, terwijl het oordeel wel steeds stelliger wordt. Het is daarom erg mooi dat juist vanuit het voetbal nu een discussie opgeworpen lijkt te worden, waarin empathie terug ruimte krijgt in een verder steeds minder empathische maatschappij. Houdt Guus Til ons per ongeluk een spiegel voor? Kunnen we vanuit het begrip wat we daardoor voelen ook iets terughoudender zijn in het oordelen over anderen? Kunnen we de ander weer zo behandelen zoals we zelf behandeld willen worden?

In het voetbal en andere topsport wordt verwacht dat iemand maniakaal bezig is met zijn vak. 24/7. Fijn daarom dat mensen als Noa Lang en Memphis Depay heel duidelijk maken dat je alle liefde voor de sport kunt hebben, hard kunt werken om zo goed als mogelijk te worden, maar tegelijk ook nog bezig kunt zijn met andere dingen. Een groot contrast met de trainer van Ajax, die aangeeft de geboorte van zijn kind te zullen missen om bij zijn spelers te blijven. Welk voorbeeld stel je daarmee? Sport gaat boven de mens? Ik kan me voorstellen dat dit soort denkbeelden leiden tot uitspraken als dat je Til met vakantie had moeten sturen. Alsof je besmetting wil voorkomen en daarom iemand isoleert, terwijl hij juist behoefte heeft aan iets kunnen betekenen en iets kunnen hervinden samen met anderen. En uiteraard is het per persoon verschillende waar je in zo’n situatie behoefte aan hebt. Ik prijs me daarom gelukkig dat ik in een situatie zit, waarin die ruimte er is. En ik prijs me ook gelukkig dat ik mijn waarden hierin terugzie in hoe mijn club ermee omgaat. Geen snelle berichten de media inslingeren om “damage control”, maar luisteren naar de mens en ruimte geven aan anderen om hier zelf ook op te bezinnen. Hoe het ook is met Guus Til… het feit dat voetbal heeft geleid tot even stilstaan bij de psyche van de mens, stemt mij erg tevreden. Laten we daar een gewoonte van maken om dat vaker te doen en ervaren dat juist dat kan helpen om het vuurtje lekker te laten branden.