Respect voor het enigma Johan Bakayoko

[Jur1913]

Eerder al schreef ik een column over waarom Johan Bakayoko zoveel verschillende gevoelens oproept. Niet geheel toevallig riep die column ook heel verschillende reacties op. Het lijkt te passen bij Johan, maar in deze column wil ik toch vooral respect uiten en vragen voor ons supertalent.

Voor de meesten van ons was Johan Bakayoko een paar jaar terug een speler, die we vaak in de hoogtepunten van Jong PSV terugzagen, maar werd hij een echte bekendheid toen hij in zijn beste kloffie met rode strik op trotse wijze zijn contract ondertekende. Een sympathieke jonge gast, die duidelijk bezig was met zijn passie, voetbal. Van daaruit is zijn carrière in een gigantische stroomversnelling beland, waarbij hij afgelopen zomer plots gelinkt werd aan een transfer voor superster bedragen. Het verwachtingspatroon bij PSV werd toen ook van regelmatige invaller, die over een paar jaar basisspeler kon zijn, ook ineens torenhoog. Het ridicule is nog wel dat hij die verwachtingen in eerste instantie waarmaakte. Continu dreigend, veel goals, assists en dreiging en defensief zijn taken uitvoeren. We leken een nieuwe superster in wording in de gelederen te hebben. Echter gebeurt dan wat elk jong talent gebeurt. Tegenstanders stellen zich meer in op Bakayoko. Hebben zijn spel geanalyseerd en zorgen dat de back nauwe rugdekking krijgt, vooral aan de binnenkant. Tegelijkertijd wordt van Bakayoko bij PSV meer verwacht dat hij beslissend is, waardoor het dubbel moeilijker wordt. Voor veel toptalenten voor hem genoeg om af te haken, meer vrijheid te eisen of simpelweg een mindere periode te hebben. Johan Bakayoko blijft echter defensief zijn taken geweldig doen. Dit leidde tegen Dortmund tot een schrikmomentje, toen zijn interceptie leidde tot een grote kans voor Dortmund. Zichtbaar onzeker liep hij erna een tijdje zijn taak uit te voeren met de bekende angst van een aanvaller die moet verdedigen. Gisteren echter een paar goede ingrepen en uitstekend Teze’s positie overnemen toen die meer naar voren ging dan normaal. Bakayoko speelde voor het team zonder bal.

Met bal is Johan Bakayoko een echt enigma. Je weet nooit wat er gaat komen. De kans is zeer groot dat hij naar zijn linkerbeen gaat, maar of er een briljante actie komt, een totaal onbegrijpelijke pass, briljante voorzet of simpel tikje terug, het lijkt wel alsof je elke keer een dobbelsteen gooit zonder naar de specifieke situatie te kijken. Dit leidt soms tot ergernis, maar anderzijds gaf hij daarmee de briljante assist op Luuk, waar de redding van het jaar op volgde. Iets later gaf hij nog een perfect passje waardoor Luuk, uit een redelijk moeilijke hoek, in kansrijke positie kwam. Zo had Bakayoko zomaar twee assists kunnen hebben uit het niks. In die zin past Bakayoko in het voetbal van 20 jaar geleden toen we nog genoten van dit soort momentenvoetballers, waarvan je wist dat er altijd een paar briljante momenten in zaten. Echter heeft Johan Bakayoko de pech dat hij nu speelt en de eisen sterk zijn verhoogd. Waar anderen het daarbij laten en op een lager niveau spelen of met ballonnetjes gaan spelen, is Bakayoko zelfkritisch en pakt alles aan om nog beter te worden. Hij werkt hard, spreekt nooit een onvertogen woord en accepteert dat hij meer kritiek krijgt dan past bij een 20 jarige, die zich als modelprof opstelt. Dat juist hij wordt bekritiseert omdat hij te langzaam het veld uitloopt bij een wissel hoort daar dan bij en zal hij accepteren, omdat hij wel luistert naar zijn aanvoerder en trainer, als die hem duidelijk maken wat er allemaal nog beter moet.

Echter zou ik ons, supporters, toewensen dat wij niet zo kritisch hoeven kijken en meer kunnen genieten. Johan Bakayoko is de immer vriendelijke gangmaker, die ook nog eens keihard werkt om de best mogelijke speler voor PSV te zijn. Hij is mogelijk de enige speler ooit die op deze leeftijd bij miljoenenbedragen tegen PSV ingaat juist om te blijven ipv ergens anders te cashen. Hij toont clubliefde, brengt plezier voor medespelers en supporters, doet veel meer dan je eigenlijk kunt vragen van een 20 jarige, maar maakt uiteraard af en toe een foutje. Kunnen we hem die vergeven? Of hij nu de grote speler wordt, die ons sportief en financieel succes bezorgt of dat hij het uiteindelijk net niet wordt zou er niet toe moeten doen. Hij is een echte PSV’er, die een van de vaste basisspelers is in een jaar dat een van de beste in onze geschiedenis is. Niet de ervaren Lang of Lozano waren de zekerheidjes dit seizoen, maar de jonge Johan Bakayoko was de betrouwbare buitenspeler, maar ook nog de onvoorspelbare ruwe diamant. Goed dat deze geslepen wordt door mensen binnen PSV, maar ook goed dat wij hem bewonderen. Deze jongen zal nooit zichzelf zo belangrijk vinden om zelf te vragen om gekoesterd te worden, dus laat mij dit voor hem doen.

Kunnen we onze Johan Bakayoko koesteren zo lang hij bij ons is? Kunnen we hem koesteren om zijn immer hoopvolle houding richting zichzelf en anderen? Kunnen we hem koesteren om de onvoorspelbaarheid die hij in elke aanvallende situatie meebrengt? Kunnen we hem koesteren als kind van de club, die tot dusver loyaler lijkt aan ons dan wij aan hem? Ik hoop het wel, want het is een voorrecht om zoveel talent samen te zien gaan met zoveel nederigheid zonder zijn branie te verliezen. Precies datgene wat we koesteren in onze club.

[Maax]

Mooi geschreven en geen speld tussen te krijgen, @Thijs !

[DonyellMalen]

Geweldige column. Volledig mee eens. Johan is een geweldig talent die hier en daar nog wat bijgeschaafd moet worden (dat wij hij zelf ook), maar bovenal een geweldige gozer en gangmaker. Dat interview na PEC-uit vond ik tekenend voor Johan.