Brael schreef: ↑20 jun 2022, 13:28
Heruone schreef: ↑20 jun 2022, 12:52
Ik denk niet dat Ruud een pragmatische coach is. Of laat ik het anders verwoorden, ik denk dat een pragmatische coach tegenwoordig zelf zijn eigen ruiten ingooit binnen de moderne voetballerij. Kijk naar alle succesvolle teams en trainers momenteel: allemaal bekennen ze kleur. Ze staan bekend om één specifieke speelstijl, vaak ook extremistisch (extreme pressing, puur catenaccio, gefixeerd op possessie, etc.). Binnen die visie proberen ze met verandering van details spelers optimaal in te passen, maar uiteindelijk is het altijd de speler die moet wijken, zodra hij niet fit binnen de speelstijl, en niet de trainer.
Ik zou toch heel graag Carlo Ancelotti willen aandragen om dit verhaal (enigszins) te ontkrachten.
Één van de meest succesvolle coaches aller tijden die gewoon nog steeds succesvol is. En deze vent doet helemaal geen rare of extreme dingen, het belangrijkste dat hij op tactisch vlak doet is gewoon met gezond verstand zijn team neerzetten, en verder vertrouwen op de kwaliteiten en het oplossend vermogen van zijn spelers zelf. Als hij, naar aanleiding van de analyse van de tegenstander, vindt dat hij zijn team moet aanpassen, dan past hij zijn team gewoon aan.
Ook eentje die wat mij betreft de charme in het hedendaagse voetbal houdt, juist door het wegblijven van extremistisch tactisch gedoe (hoe interessant ik dat soms ook vind) en voornamelijk doordat hij zichzelf niet zo op de borst staat te slaan; gewoon met normaal boerenverstand naar een tegenstander en naar je eigen kwaliteiten kijken, en daar op inspelen. Verder blijft hij, zeker gezien de clubs die hij heeft getraind, altijd heel erg bescheiden en op de achtergrond; hij geeft de de credits aan zijn spelers, zoals een echte gentleman doet wat mij betreft.
Tot zover mijn lofzang op Carlo Ancelotti.
Er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Daar valt niet over te twisten. Kijk naar het succesverhaal van Leicester. Of van Lille recentelijk in de Ligue 1. Ancelotti is daarin inderdaad mbt het trainersvak ook een mooi voorbeeld van. Anderzijds als je tegenwoordig kijkt naar het gros van de trainers en daarmee de succesgevallen/goede trainers etc., zie je een duidelijke overeenkomst. Het zijn allemaal uitgesproken trainers met een uitgesproken visie waarvan ze niet afwijken. Extremistisch is dan wellicht nog het verkeerde woord, hoewel het gros van de goede trainers momenteel wel echt in een duidelijke categorie vallen en daarin ook de limiet opzoeken.
Dat betekend andermaals niet dat een pragmatische coach niet kan of hoeft te werken. Ik denk alleen dat het in de huidige voetballerij, waar op het gebied van tactiek bepaalde veranderingen zijn plaatsgevonden t.o.v. vroeger, juist een uitgesproken visie vereist is als trainer zijnde en ook als club zijnde om over langere termijn een consistent en structureel succesvol beleid te kunnen voeren.
En dat neemt tegelijkertijd ergens wel de charme van het voetbal weg. Want als je mij vraagt wie mijn favoriete trainer is, zal ik wellicht menigeen verrassen met de naam Jose Mourinho. En ook Ancelotti vind ik een fantastische coach, puur alleen al door de magie die om zijn naam is gecreëerd.
Het grote voordeel van zo'n pragmatische coach is dat tegenstanders zich veel lastiger op jouw manier van voetballen kunnen instellen, simpelweg omdat je niet één manier van voetballen hebt, maar daarin veel flexibeler bent. Je bent echter ook afhankelijk van je spelersgroep, of die tactisch mee kunnen in die flexibiliteit.
In theorie is dat het voordeel, maar de praktijk werkt dat imo niet. Je hebt simpelweg teveel fases in het voetbal die je wilt controleren. Vroeger was voetballen vaak aanvallen en verdedigen. Tegenwoordig is het opgedeeld in 4 fases: aanvallen, verdedigen en de omschakelingsfase daartussen van aanval naar verdedigen en omgekeerd. Binnen die 4 fases zitten weer allerlei verschillende stadia. Zo heb je als je het over aanvallen hebt 4 fases qua opbouw verzorging waarbinnen enorm veel tactische patronen en variaties zitten. Je hebt qua verdedigen verschillende stadia waarbij je bijv. binnen het aspect pressing, niet te verwarren met gegenpressing, verschillende interventielijnen hebt. En op basis daarvan ook weer verschillende pressingtriggers. Volgens mij heb ik ooit ergens gelezen dat men binnen het RB concern iets van 25 verschillende pressingtriggers heeft (pin me er overigens niet op vast, kan zo snel niet een bron ervoor vinden). En dan heb je ook nog die transitiefases die op verschillende manier gefaciliteerd kunnen worden met verschillende intenties, afhankelijk van datgene wat je tactische uitgangspunten zijn. En dan heb ik eigenlijk alles nog heel summier beschreven, want er zijn nog zo enorm veel facetten, triggers en stadia binnen de beschreven fases die van toepassing zijn.
Onder de streep draait in het moderne voetbal tegenwoordig vrijwel allemaal om details. Mijn punt is: als pragmatische coach is dit vrijwel niet te controleren/reguleren. Juist daarom is het tegenwoordig in de praktijk imo altijd belangrijk dat je als trainer duidelijk en expliciet kleur bekent. Een smaakje van alles werkt gewoon niet.
En binnen die speelstijl/duidelijk uitgesproken visie kan je wel aanpassingen doen, of beter gezegd accenten verleggen. Daar zit de crux en dat vergt tegelijkertijd ook een hoge mate van ontwikkeling, inzicht en kwaliteit. Guardiola verlegt bijv. met regelmaat accenten afhankelijk van de tegenstander. Denk aan inverted wingbacks, false nines of een spitsenduo ipv een enkele spits. Klöpp heeft variaties in de manier van pressen nav diverse pressingtriggers en structuren daarop. Het filmpje van het pressing net van RB Salzburg mbt Schmidt heb ik al een aantal keer hier geplaatst, maar dat biedt een goed beeld van een dergelijke variatie/accent die verlegt wordt.
Het aanpassen aan tegenstanders gebeurt vanuit dat opzicht altijd. Maar wel d.m.v. minuscule accenten om de wedstrijd net iets meer te kunnen controleren en statisch gezien net die 1 a 2 betere mogelijkheden te kunnen krijgen t.o.v. de tegenstander. Daar zit een groot verschil t.o.v. pragmatische werkwijze. Dat werkt over enkele wedstrijden of tweeluiken wellicht, maar over de langere termijn vrijwel nooit. Niet alleen op sportief vlak, maar tegenwoordig ook beleidsmatig imo.